Bohater filmu Aleksy Matczak to: sołtys i wiejski listonosz, który z własnoręcznie wyzbieranych kamieni postawił w szczerym polu zameczek: swoją galerię sztuki. Malarz, rzeźbiarz i poeta. Rolnik na 3,5 hektarach.
Jest to przyczynek do dziejów wiejskiej muzy. Rzecz o talencie, o atelier malarskim pod chłopską strzechą i o tym, że nic na świecie nie przychodzi samo. Dawne dzieje bohatera niczym nie różnią się od losów powieściowego Janka Muzykanta. Nędza, służba, talent... W jego przypadku, jednak nie brakło obiektywnych możliwości i pomocy ze strony życzliwych ludzi. Jednak nasz bohater nie jest prymitywnym wiejskim artystą, za którego dziełami ugania się dziś wyrafinowany smakosz. Opieka plastyczna, nauka w ognisku plastycznym, ten rok w liceum zrobiły swoje i widać w jego pracach pewne opanowanie rzemiosła, wpływ konwencji malarskich. Głównie jednak malować, rzeźbić nauczył się sam. Przeczytał na ten temat tysiące książek. Jeździł też do Łodzi na konsultacje do profesora Krystyna Zielińskiego z Akademii Sztuk Pięknych.
- Nie jestem ludowym twórcą – twierdzi – Staram się tworzyć profesjonalnie. Chociaż bardzo cenię tzw. twórczość ludową. Dla mnie najważniejsze jest, by obraz miał wyraz artystyczny.
Najchętniej maluje i rzeźbi ludzi. Człowiek – to jego ulubiony temat.
- Ja nie znam słowa wypoczynek. Każda wolna chwila jest dobra. Samotność jest moim sprzymierzeńcem. Cel mam sprecyzowany, wiem co powinienem i co muszę zrobić. A praca sprawia mi radość...